جام جهانی با ایتالیا یا بدون ایتالیا؟

سرای نور؛تاریخ گفته ایتالیایی ها همیشه صعود کننده طبیعی و بدیهی بوده اند، ولی چه کسی می گوید تاریخ همیشه تکرار می شود؟ تاریخ بارها به همه پوزخند زده.

آنها پیش از این صعود کننده بدیهی بشمار می رفتند، ولی نه این بار، نه در رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸٫ نه در مصاف با اسپانیای اوج گرفته. آنها طی دو دیدار مقهور ماتادورها شدند و برابر غول یک دهه ای فوتبال جهان دست و پا زدند. در تورین دو دقیقه به پایان دیدار با ضربه پنالتی دنیله دروسی به تساوی دست یافتند و در برنابئو برابر دو گل ایسکو و یک گل موراتا به شکست ۰-۳ تن دادند… در آن کشاکش دشمن ایتالیایی ها مثل همیشه خودشان بودند. برابر مقدونیه کوچک به دست و پا زدن افتادند. پیروزی جانفرسای ۳-۲ در زمین مقدونیه با گل ایموبیله در واپسین ثانیه های زمان تلف شده کسب شد و تساوی با مقدونیه رویای صدرنشینی را بر باد داد.

آخرین باری که ایتالیایی ها راهی نبرد پلی آف شدند کی بود؟ آخرین بازی کجا بود که به دست و پا زدن افتادند؟
پاییز ۱۹۹۷ بود که ایتالیا در دستان چزاره مالدینی در مسابقات مقدماتی جام جهانی فرانسه برابر لهستان و گرجستان به تساوی دست یافت و با فقط یک امتیاز کمتر پشت سر انگلیس قرار گرفت و به دو نبرد پلی آف تن داد. دو دیدار طاقت فرسا و پایاپای. هر دو گل بازی طی تساوی ۱-۱ در مسکو توسط لاجوردی پوش ها زده شدند: کریستین ویری درون دروازه روس ها و فابیو کاناوارو درون دروازه پالیوکا. همان شبی که پالیوکا مصدوم شد و جی جی بوفون نوزده ساله درون سنگر قرار گرفت. کاسیراگی در دیدار برگشت در ناپولی با تک گل نیمه دومش جواز سفر به فرانسه را صادر کرد.

بیست سال سپری شده و ایتالیا دوباره به هول و هراس افتاده و به قول رسانه های ایتالیایی در آستانه “مصیبت ملی” قرار گرفته، در معرض حذف از رقابت های نهایی جام جهانی. تیم دست بدست گشته پس از قهرمانی جام جهانی ۲۰۰۶ از چزاره پراندلی به آنتونیو کونته جوان رسید و بلافاصله به جیانپیرو ونتورا با تجربه که فقط چهارده بار روی آن نیمکت داغ نشسته. حالا ونتورا با بزرگ ترین چالش زندگی اش روبرو شده و می تواند نفرین شده ترین مربی تیم ملی ایتالیا پس از جام جهانی ۱۹۶۶ که لاجوردی پوش ها برابر کره شمالی شکست خوردند و به خانه برگشتند، شود. حذف ایتالیا پذیرفتنی نیست و کسی نمی داند چه تاثیری بر سری آ و فوتبال ایتالیا خواهد گذاشت. ونتورا جمله “… همه اعتقاد داریم راهی جام جهانی خواهیم شد” را تکرار کرده؛ ولی ایتالیایی ها با بیم به نبرد با سوئد می نگرند، حتی سوئد بدون زلاتان. آنها سیستم ۴-۲-۴ ونتورا را کهنه خوانده اند و ناکارآمد. آنها می دانند تیم شان ستاره بزرگی برای گشودن دروازه ها ندارد.

ونتورا در غیبت آندره بلوتی، خروس جنگی تورینو، برای گشودن دروازه سوئد به سیمونه زازا روی آورده. زازا که ضربه پنالتی اش در یورو ۲۰۱۶ برابر آلمان را به آن صورت مضحک نواخت در والنسیا طی یازده دیدار نه گل زده. چیرو ایموبیله چشم و چراغ لاتزیو که در یازده دیدار لیگ چهارده گل زده باید تاریخ ساز شود، همین طور الشراوی پس از درخشش برابر چلسی. مارکو وراتی در خط میانی باید بهترین بازی های زندگی اش را ارائه دهد و جورجینیو مرد میانی ناپولی. کهنه کارهای تیم از کیلینی و بونوچی تا بارزالی و دنیله ده‌روسی اجازه لغزش ندارند. در کنار همه اینها بوفون باید آن سنگر را حفظ کند. بوفون که می خواهد در روسیه دستکش ها را بیاویزد و آن ها را تقدیم دوناروما کند.

ایتالیا و سوئد طی هفتاد و دو ساعت دو نبرد فشرده را برگزار خواهند کرد، دو نبرد از نوع ایتالیایی: حریف را خنثی کن و در انتظار فرصت مناسب برای زدن نیش بمان. نبرد اول در استکهلم برگزار خواهد شد و دیدار دوم در میلان که برای ایتالیایی ها قرعه خوبی به شمار می رود.

تاریخ گفته ایتالیایی ها همیشه صعود کننده طبیعی و بدیهی بوده اند، ولی چه کسی می گوید تاریخ همیشه تکرار می شود؟ تاریخ بارها به همه پوزخند زده…

حذف سوئد فاجعه نخواهد بود، ولی جام جهانی بدون ایتالیایی ها طعم دیگری خواهد داشت. آیا ایتالیا پس از جام جهانی ۱۹۵۸ برای نخستین بار ضیافت بزرگ را از دست خواهد داد؟